دستان تب زده ام را حس می کنی توی دستت؟
یکهو یک گودال
-عمیق تر از میدان منیریه-
پیدا شده توی قلبم انگاری؛
عمیق
بی ته!
آوخ صدای شکستن شیشه روز
در ابتدای شب
نه زوزه گرگی را صدا می آید
نه تو در تویی حضور اشباح سرگردان
توی سرم
دل تنگم
به عمق همین فاصله نمی دانم کی ای!
به دهشتباری صدای ترمز کامیونی
که بار سنگ دارد
و آژیر فروریزنده ماشین های آتش نشانی
سنگ روی سنگ
توی دلم بند نمی شود
و باد با سرعت تبری دمان
به ریشه های من می کوبد
به روزگاران رفته و نیامده من می وزد
شعر تازه ای که مرده است
با گریه
از کنار من رد شد...
.....................
برای ارمیا-ی هفتصد و بیست و نه-؛ که نام هیچ گلی نیست و نام پیامیری است!
دوست و رفیق که باشی اینهمه سنگین می شود سهم تنهاییت و اینهمه دلتنگی که شعر می شود...
آقای دوست عزیز شعرتان در خود چیزی دارد مثل صداقت که این روزها گم است توی روزهای زندگی مان. یاداوری هر چه که هست در دل با خود حرفی دارد. لذت بردم از خواندن چند باره اش.
خوب باشید.