تو واژه نیستی
که با چیزی جایگزین ات کنم
حتا شعر هم نیستی
که با احساسات من بیامیزی
تو واژه نیستی حتا شعر!
*
کلمات بی عرضه اند
کلمات من بی عرضه اند
عاری از درک اینکه من
چقدر به تو نیاز دارم
فاقد هر گونه تشخیص ِ ممکن
که عاشقی
آنها را پشت هم چیده
تا جلوی گریه اش را بگیرد
یا لااقل بغض اش نترکد
*
کلماتی که با من اند
خونی ندارند دیگر
این کلمات
شمعی در بادند
در هنگامی که صبح نزدیک است
دستان تب زده ام را حس می کنی توی دستت؟
یکهو یک گودال
-عمیق تر از میدان منیریه-
پیدا شده توی قلبم انگاری؛
عمیق
بی ته!
آوخ صدای شکستن شیشه روز
در ابتدای شب
نه زوزه گرگی را صدا می آید
نه تو در تویی حضور اشباح سرگردان
توی سرم
دل تنگم
به عمق همین فاصله نمی دانم کی ای!
به دهشتباری صدای ترمز کامیونی
که بار سنگ دارد
و آژیر فروریزنده ماشین های آتش نشانی
سنگ روی سنگ
توی دلم بند نمی شود
و باد با سرعت تبری دمان
به ریشه های من می کوبد
به روزگاران رفته و نیامده من می وزد
شعر تازه ای که مرده است
با گریه
از کنار من رد شد...
.....................
برای ارمیا-ی هفتصد و بیست و نه-؛ که نام هیچ گلی نیست و نام پیامیری است!