سارایی تو
یا نیلوفری که پیچیده بر درخت ِ کم بُنیهی بید؟
که نمیداند ذوق ِ آغوش ِ تو را باور کند
یا بادی که مدام دلهره میآورد
سنگ ِ سپیدی
زیر ِ نور ِ ماه
تا گم نشود
میعادگاه ِ شبانهی شعر و تماشا
**
دست در دست ِ باد ِ گرهخورده در موهات
طی میکنم مسیر ِ اسطورهای ِ گیسوانت را؛
گم و گیج!
چون اسبی رمیده از وحشت ِ گرگها
در شب ِ زمستانی ِ تاریک
در تنیدگی ِ جنگل
بیماه و فانوس
بیامید ِ پیدا شدن...
شما بگویید!
این روزها دل ِ چه کسی تنگ نیست؟
با این باران که مدام میبارد و خاطرهی َتری را از مرور خاطرههای بهار برایمان تدایی میکند ...
میعادگاه ِ شبانهی شعر و تماشایمان این روزها باقی میماند پشت پنجرههایی که جای انگشت باران دارد ...
هنوز بانوی باران مینوازد ...
خیس ِ خیس ِ خیس ِ ...
یک نفس عمیق!
دل ِ هر کسی تنگ ِ یک ماجرای ِ لامصبی است!
با امید پیدا شدن...
بی امید ِ ...
شبیه باباشه ! نه ؟
هر کی یه چیزی میگه!
سارایی تو
بی با
بی بابا
عمو برایت گرگ شود اگر برف شوی
عمو برایت پلنگ شود اگر ماه شوی
عمو برایت سرو شود اگر کبوتر شوی
عمو برایت بمیرد اگر غم شوی
عقرب ِ غبغبت را بمیرم سارا!
خدا بکشد این عمو را که اشکمان را بیخود درمیآورد!
لامصبا
(خیلی حال و هوای قشنگی داره این شعر ی تر انگیز)
ممنون که!
من خوشم اومد
که رفتم
باد بود و طاقت بید
اینجا مشخص است عباس هستی
ولی هایکو هات خیلی قشنگن
ساکت آروم سرد و شرتکاتی از یه آدم
بی نام