حال و روزنوشت‌

حال و روزنوشت‌های من در این روزهای نبادا!

حال و روزنوشت‌

حال و روزنوشت‌های من در این روزهای نبادا!

روضه چهارم/ یا کاشف الکرب عن وجه الحسین!

Shrine of Hazrat-e Abbas (Pbuh) حرم حضرت ابوالفضل
گنبد حرم حضرت عباس(ع)/ عکس: خودم

مغازه دار اطراف حرم می گفت: مردم اینجا با پای علیل می روند داخل حرم و سالم بر می گردند، بی چشم وارد حرم عباس(ع) می شوند و با چشم بر می گردند، بدجوری اعتقاد دارند و جوابش را در جا می گیرند...

دل ما را می بینی آقا؟ سنگ و سنگین و خاموش! هی بردیمش به روضه ها و هی به عزای تو روی سینه مان کوبیدیم که دل را بیدار کنیم ولی نشد که نشد
می دانم آقاجان! اعتقاد ما کم است ضعیف است کم سو است...
چه کنیم که بضاعت ما همین است و تلخی ِ این بیچارگی به زبانمان هم سرایت کرده و هی دوست داریم حسین و عباس بگوییم تا کام مان شیرین شود...
یا کاشف الکرب عن وجه الحسین! إکشف کربی بحق اخیک الحسین


روضه چهارم:

امیرالمؤمنین (ع) این آیه را تلاوت می فرمود:‌ « فَما بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّماءُ وَ الْاَرْضُ وَ ما کانوُا مُنْظَرینَ » که درهمان هنگام امام حسین (ع) وارد مسجد شد، امیرالمؤمنین (ع) با توجه به او فرمود:‌« ‌اَمّا اِنَّ هذَا سَیُقْتَلُ وَ یَبْکی عَلَیْهِ السّماءُ وَ الْاَرْضُ » .

حضرت علی (ع) این آیه را تلاوت می کرد «نه آسمان بر آنان گریست و نه زمین، و نه به آنها مهلتی داده شد.»  درآن هنگام امام حسین (ع) وارد شد و حضرت علی (ع) فرمود: «اما این کسی است که بزودی کشته شود و آسمان و زمین بر او می گریند.» 

 

1- الدخان /29

2- تفسیر برهان، 4/161

 

روضه سوم/ این همه بار نشدن بر دوش ما!

Bein-ol-Haramein

 بین‌الحرمین / عکس: خودم


 حسین یک کلمه چهار حرفی ساده بود کاش، تا بار این همه نشدن بر دوش ما سنگینی نمی کرد...


روضه سوم:

قالَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلْیٍّ علیه السلام :

[ دََخَلْتُ عَلی رَسُولِ اللهِ علیه السلام وَ عِنْدَهُ أُبَیُّ بْنُ کَعبٍ

فَقاَل لی رَسوُلُ اللهِ (‌ص) : مَرْحَباً بِکَ یا اَبا عَبْدِاللهِ ؟‌ یا زَیْنَ السَّمواتِ وَ الْاَرْضَیْنَ !‌ اَحَدٌ غَیْرِکَ ؟‌! قالَ یا اُبَیُّ وَ الَّذی بَعَثَنی بِالْحَقِّ نَبیًّا اِنَّ الْحُسَیْنَ بْنِ عَلیٍّ فِی السَّماءِ اَکْبَرُ مِنْهُ فِی الْاَرْضِ وَ اِنَّهُ لَمَکْتوبٌ عَنْ یَمینِ عَرْشِ اللهِ عَزَّوَجَلَّ :‌مّصباحُ هدیً وَ سَفینهُ النِجاةٍ وَ امامُ خیرٍ و یُمْنٍ و عِزَّ وَ فخرٍ و علمٍ وذُخْرٍ...]

امام حسین علیه السلام فرمود: « من به نزد رسول خدا (ص) رفتم در حالی که ابی بن کعب در خدمت ایشان بود. پیامبر خدا فرمود :‌« آفرین بر تو ای اباعبدالله ! ای زیور آسمانها و زمینها ! ابی به آن حضرت عرض کرد : چگونه کسی جز شما می تواند زیور آسمانها و زمینها باشد؟ فرمود : ای ابی سوگند به آن که مرا بحق پیامبری برانگیخت حسین بن علی در آسمان عظمت فزونتری دارد تا در زمین و درسمت راست عرش خدای عزیز و شکوهمند نوشته شده است : [ حسین ] چراغ هدایت و کشتی نجات است پیشوای نیکی و برکت و شکوه و فخر و علم و تقواست ...

عیون اخبار الرضا / 1/59- 60


روضه دوم / کربلا تا ظهور حضرت در بلاست!



عکس: کبوتران حرم / کربلا/عکس: خودم

می بینی منافات آرزوهای ما را با این قواعد علما؟
می گویند کربلا را وطن قرار ندهید!
عالمی از بزرگواران نیز می گفت کربلا تا ظهور حضرت حجت(عج) همین جوری است
آرامش درش نخواهد بود
کربلا در بلاست
و ما هی دلمان می خواهد کبوتر حرم بشویم؛ حرم کربلا!



روضه دوم:


  امام صادق(ع) درمورد این آیه « فَنَظَرَ نَظْرَةً فِی النُّجومِ فَقالَ اِنّی سَقیمٌ »‌ یعنی «‌ پس ابراهیم نگاهی به ستارگان افکند و گفت :‌ من بیمارم »‌.
قال: « حَسِبَ فَرِأی ما یَحِلُّ بِالْحُسَیْنِ (ع) »
فقال: «‌ اِنّی سَقیمٌ لِما یَحِلُّ بِالْحُسَیْنِ (ع) »
فرمود: «‌او بر مصائبی که بر حسین (ع) فرود می آید اندیشه کرد و گفت: من از آنچه بر حسین (ع) فرود می آید بیمار گشته ام.»
1- الصافات / 88-89
2- العوالم، 17/ 98

روضه اول/ حرم حسین‌(ع) عرش خداست!


ماه شب اول محرم / کربلای معلا / عکس: خودم


می‌گفت حرم علی(ع) آستان عرش خداست و حرم حسین‌(ع) خود عرش خداست!

دارم به بحث علما و مراجع در باب کامل بودن نماز مسافر در حرم امام حسین(ع) و کربلا می‌رسم...


روضه اول:

امام باقر علیه السلام فرمود:  اُصیبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ عَلیهما السلام وَ وُجِدَ بِهِ ثَلاثُمِائةٍ وَ بِضْعَةٌ وَ عِشْرُونَ طَعْنَةً بِرُمْحٍ أوْ ضَرْبَةٍ بِسَیْفٍ أوْ رَمْیَةً بِسَهْمٍ فَرُوِیَ إنَّها کانَتْ کُلُّها فی مُقَدَّمِهِ لِأنَّهُ کانَ لا یُوَلّی .
( هنگامی که آن مصائب ناگوار بر حسین علیه السلام وارد آمد  بر پیکر وی سیصد و بیست و اندی ضربه نیزه و شمشیر و تیر یافت شد و روایت شده است که همگی این جراحتها از مقابل آن حضرت بوده است زیرا که حسین علیه السلام هیچ گاه [ به دشمن ] پشت نمی کرد. )
امالی صدوق / 139