بروم برای خودم درخت بشوم دریا بشوم
توکا بشوم لای بوته های خاردار تمشک و بوی شالی توی مغز ِ پیرمرد ِ برزیگر
شکوفه آلو بشوم و تاب بخورم روی سرسره باد تا فرودگاه ِ رودخانه ای آرام
بشوم گراز ِ نیمه شبان عاشق تخمه های آفتابگران و صدای تفنگ ِ ساچمه ای میرشکاران
پلنگ بشوم درلالایی محزون ِ مادربزرگان در کوچه ها1
لَلِـه وایی بشوم2 وابسته به نفس چوپانی عاشق که کیجا کرچال3 می نوازد
کلاه پوستی روی سر کلبعلی ِ خیس از زحمتی که می کشد ... بروم بروم برای خودم شمال بشوم...
پ.ن: 1- یک لالایی کهن تبرستانی است که مادربزرگ می خواند:
لالا لالا گل ِ لاله
پلنگ در کوچه می ناله
2- للـه وا: نی ِ مازندرانی است که سوز ِ غریبی دارد...
3-کیجا کِرچال: به معنی دختر جاجیم باف است
کیجا کرچال» یا کرچال، ملودی در وصف دخترانی است که پای دستگاه کرچال(دار جاجیم و گلیم بافی) نشسته اند.
کیجاکرچال در
گوشه های شوشتری و بیداد همایون با ریتم «چهارچهارم» نواخته می شود.
-----------------
درنگی کوتاه در موسیقی آواز فولکلوریک مازندران>> عکس های بالا همه از شمال است و از من است! |