کسی
کس ِ غریبی
پله‌های آستان تو را
              -آرام و بی‌شتاب-
                  تلاوت می‌کند

سنگ تو را هنوز
          به سینه می‌زنم
          این سینه زخمی!

کسی
شعر تو را
بر جداره داخلی پوستم
                  می‌نویسد
با انگشتانی مذاب از تب
و جریانی بی‌تاب از موج
                         فریاد
*

دماوند شده‌ام
درونم از تب هزار ساله می‌سوزد...