سارایی تو
یا نیلوفری که پیچیده بر درخت ِ کم بُنیه‌ی بید؟
که نمی‌داند ذوق ِ آغوش ِ تو را باور کند
یا بادی که مدام دلهره می‌آورد
سنگ ِ سپیدی
زیر ِ نور ِ ماه
تا گم نشود
میعادگاه ِ شبانه‌ی شعر و تماشا
**
دست در دست ِ باد ِ گره‌خورده در موهات
طی می‌کنم مسیر ِ اسطوره‌ای ِ گیسوانت را؛
گم و گیج!
چون اسبی رمیده از وحشت ِ گرگ‌ها
در شب ِ زمستانی ِ تاریک
در تنیدگی ِ جنگل
بی‌ماه و فانوس
بی‌امید ِ پیدا شدن...